ლექსებით აგიხსნი სიყვარულს!

გუდამაყრელნი (გოდერძი ჩოხელს)

მთები ამღერდნენ, როგორც მაყრები,
მიაგელვებენ მხედრები რაშებს.
ერთად იბრძვიან გუდამაყრელნი,
შუაზე ჰკვეთენ ხმლით ყიზილბაშებს.
მთებიც ამღერდნენ, როგორც მაყრები,
ცაზე ცისკარი ვხედავ, ინთება.
მღერის მინდია-გუდამაყრელი,
მამულს სიცოცხლე! გმირებს დიდება!


                                 ავტორი: ოთარ რურუა  

                                      

                                                 (უსათაურო) 

ერთმა ბიჭმა ნაბდიანმა

ჩვენს ეზოზე გადიარა,

ისე კოხტად აბიჯებდა,

გული დამიდარდიანა.

ნეტაი გულის ფიქრები

თვალითაც ინახვებოდეს

ბიჭო მე შენ რომ მიყვარხარ

შენც ეგრე გეყვარებოდე.

ნეტაი ჩიტად მაქცია,

ნეტა ვიცოდე ფრენაო.

მოვფრინდებოდი შენთანა

ომიციში დიზენაო

ვიცი რომ შევარდენი ხარ

მაგრამ რომელი ფუთისა

ნეტა რა დედამ გაგზარდა

ეგრე ფოლადის გულისა.

ქალაუ შენი სურვილი

არა გვანილა სხვისასა,

ანთებულ ცეცხლსა გამსგავსებ

გაელვებასა მზისასა.

მერაბ არაბული
დედი

                                                 დედი,

სახვალიოდ საგძალ გამიმზადე,

უნდა გადავიარ

ჭაუხ ნისლიანი.

კაი,

რაად სდარდობ,

აღარც ბალღი ვარ და

თოვლიც ცოტაღაა,

შავი და ჭიანი.

დედი,

გახსოვს ალბათ,

ეს რომ გითხარი და

დილას ნაბილიკარს,

ავჰყევ დეკიანის.

მაინც არ იშლიდი,

მაინც ჩამაცმიე,

პაპის ქალბანნი და

პერანგ ჯვრებიანი.

დედი, გეფიცები,

ხარჯიხვ დავთოფე და

მერე გადმაფრენილ,

ქარაფს დავეკიდე.

დედი მაპატიე,

სანამ დავენარცხე,

შენზე ვფიქრობდი და

ალბათ სხვებზეც კიდევ.

დედი,

მე მოვკვდი და

ესეც მაპატიე,

იცი?!

იმ ხარჯიხვსაც,

შუნი დასტიროდა.

ახლა,

ალბათ მამაც,

ჭიქას აიღებს და

ჩემი მასპინძლობით

იტყვის უდროოთას.

დედი,

ჩემ საფლავზე,

იმ შენ იასამნებს,

უდგათ პერიოდი,

ლურჯად შეფერების...

იცი?!

ყოველღამე შენთან მოვდივარ და

შენ თმაში ჭაღარებს,

ჩუმად ვეფერები...

 


               გიო არაბული  ჩემი ფიქრი  

ჩემი ფიქრი გაგიშალე ბილიკად,
გამოვცალე სიყვარულის ბოთლები,
შენ გიძღვენი ატმისფერი ლირიკა,
შენ გიძღვენი შემოდგომის ფოთლები.

ჩემი ფიქრი გამოვკიდე აივნად,
გამოვფინე კვამლი მწარე ნაფაზით,
ეს ლექსები მარცვალ-მარცვალ დაიბნა,
                        შენი გულის მოკრიალე რაფაზე.                                ჩემი ფიქრი შენს სილუეტს ირეკლავს,
ნაფანქრალი სტრიქონებით ვლოთდები,
შენ გიძღვენი სიყვარულის ლირიკა,
შემოდგომის მოშრიალე ფოთლები

გიო არაბული


”ზეცას შახენეო აპარეკავ,
მთვარე დათვისჯვრისკენ იტოლება,”
”ქალავ შავ თვალთ რაად მაპარებავ,
ანამც ჭერხოში რად მიყოლებავ?!”
”დღეს მე შენ სწორფერი ვიქნებიო,
ღამე გავიტანათ საუბარით.”
”ქალავ, ნუ ამირი ფიქრებიო,
მამშორდ გაიგონე ნაუბარი!”
ზეცა უკეცია ვარსკვლავთ ფარდას,
მთვარეც გაწეულა დათვისჯვრისკენ,
”ვაჟავ, სად წახვედი, აღარ სჩანხარ,
ნეტავ, შენ სწორფერსამც დამიცდიდე.”
ღამე უტეხია მათ საუბარს,
დილა გათენებულ ნამიანი,
რიჟრაჟს არყიანი ბოთლა უყვარს,
ბოთლა ნაჭრელიან-სასმლიანი.
სწორფერმ მიუტანა ბოთლით არაყ,
დილამ შუადღისკენ გაიწია,
კაცმა ყანწით სასმელ გადაცალა,
მერე ეშმაკურად ჩაიცინა.
ქალმა ლუკმა მისცა... თავ დახარა,
”კიდევ ერთი სთქვიო ხევსურისა...”
სასმელმ კაცის გონი გადაფარა,
(თანაც ის სწორფერი გვერდს უზის და...)
”... რაებს ვაზრობ ღმერთმა მარისხას და...” -
შერცხვა, გადაეკრა სახადის ფერ,...
ნელა გადავიდა დათვისჯვარს და
ბილიკს გადაუყვა ხახმატისკენ.

გელა დაიაური

გადაგორება უშენოდ მარტის,

არც თბილი წვიმა, არც შებრალება,

მოგონებები და შენი ლანდი

გამოიტირეს ჩემმა თვალებმა.

დუმილის ცივი ყანწი გამოვსვი,

სადღაც მირბიან მწვანე დღეები,

და საპატარძლოს თეთრი სამოსით

შემომეგება ტყემლის ხეები

როგორ ძნელია, ხომ იცის ღმერთმა,

გადაგორება უშენოდ მარტის,

დასაწერელი ლექსების ვერ თქმა,

                   გაუმხელელი გრძნობების დარდი